Jezioro Zdbiczno jest drugim pod względem wielkości akwenem na Pojezierzu Wałeckim (po Bytyniu Wielkim). Jego powierzchnia ogólna wynosi 298,73 ha, zaś lustra wody - 276,23 ha, długość - 4960 m, szerokość maksymalna -1000 m, zaś średnia - 558 m, długość obrzeża -18.825 m, głębokość maksymalna - 29,0 m, zaś średnia - 5,9 m.

Akwen ma mocno wydłużoną misę w kierunku północno-zachodnim, obrzeża od strony południowej przechodzą w łagodne zbocza porośnięte lasem mieszanym. Natomiast od północy i zachodu przylegają obszary podmokłe, od wschodu zaś głównie nieużytki. Od strony północnej w jezioro wcina się obszerny ponad- dwukilometrowej długości półwysep.

Linia brzegowa zbiornika jest bardzo urozmaicona, nieregularna. Roślinność wynurzona i zanurzona jest słabo rozwinięta. 60 proc. linii brzegowej porośnięte jest głównie trzciną, miejscami zaś tatarakiem zwyczajnym, sitowiem, pałką wąsko- i szerokolistną. Z roślinności o liściach pływających występuje: rzęsa, grzybień biały i grążel żółty.

Roślinność miękka sięga do 3,5 m głębokości zbiornika i porasta około 25 ha jeziora. Występuje wśród niej: moczarka kanadyjska, wywłócznik, rogatek, rdestnica przeszyta i połyskująca. Plankton jest bogato rozwinięty, co stwarza dogodne warunki pokarmowe dla żyjących w jeziorze ryb. Misa jeziorna ma bardzo zmienne metrycznie dno, które na przemian zagłębia się i wypłyca. W jeziorze wyróżnić można w zasadzie trzy misy, w których występuje wiele głęboczków przedzielonych barierami płycizn, "górkami" o głębokościach około 2 metrów.

Zdbiczno połączone jest od północy ciekiem z jeziorami Głodno i Dobre, zaś od południa ciekiem sezonowym ze Smolnym. W południowej części zachodniej odnogi (powstałej dzięki drugiemu półwyspowi) wypływa rzeka Zdbica, która w okolicy wsi Ostrowiec wpada do Dobrzycy.

Pod względem rybackim jezioro zaliczane jest do typu leszczowego. Występują w nim prawie wszystkie znane na Pomorzu Zachodnim gatunki ryb. Jest to doskonałe łowisko. Wręcz eldorado dla wędkarzy. Nad jeziorem usytuowanych jest kilka ośrodków wczasowych, dobrze uzbrojonych w infrastrukturę pól namiotowych. Liczne są także prywatne domki kempingowe.

W pobliżu jeziora przebiegają szlaki turystyczne prowadzące przez ryglowe pozycje Wału Pomorskiego. Zarówno miejscowość Zdbice, przy której znajduje się jezioro, jak i rejon tego akwenu licznie odwiedzane są przez wycieczki i uczestników biwakujących tam obozów.

Jezioro Zamkowe charakteryzuje się dość regularną linią brzegową, ma kształt wydłużony o przebiegu północny zachód - południowy wschód. Południowe obrzeża przechodzą w tereny użytkowane rolniczo, zaś północna strona znajduje się w centrum Wałcza.

Powierzchnia ogólna jeziora wynosi 133,01 ha, w tym lustra wody 129,57 ha, długość - 3350 m, szerokość maksymalna - 950 m, zaś średnia - 512,5 m, długość obrzeża -10.950 m, maksymalna głębokość - 41 m, średnia 12,9 m. Zamkowe posiada jeden mały dopływ od strony południowej, prowadzący wody w okresie roztopowym oraz odpływ w części północnej, który przepływa krytym kanałem przez miasto i łączy się z odpływem jeziora Raduń.

Brzegi akwenu częściowo porośnięte są sitowiem, turzycami. Przy wyjeździe z miasta w kierunku Piły (od wschodu) zlokalizowana jest przystań żeglarska. Zamkowe uważane jest za zbiornik typu leszczowego. W jeziorze występują: leszcze, szczupaki, okonie, węgorze, liny, karpie oraz inne gatunki ryb. Wody w tym zbiorniku były zanieczyszczone.

W 1986 r. dla jego ratowania zainstalowano "Ekofloks" (urządzenie napowietrzające). Praca jego zaczęła już dawać pierwsze rezultaty, niestety na początku lat 90. została przerwana - zabrakło bowiem pieniędzy, a ponadto urządzenie zostało uszkodzone. Obecnie następuje zmniejszanie się stopnia zanieczyszczenia tego zbiornika. Związane jest to z uregulowaniem gospodarki ściekowej, przede wszystkim w Wałczu

Jezioro Bytyń Wielki leży na terenie trzech gmin: Wałcz, Mirosławiec i Tuczno. Prezentujemy je oddzielnie, gdyż jest największym i najgłębszym na Pojezierzu Wałeckim. Jego powierzchnia wynosi - 847,5 ha przy długości obrzeża - 37.600 m i głębokości maksymalnej - 41 m. Na krańcach północnych i południowych znajdują się dwie zatoki o długości odpowiednio 1,5 km i 3,6 km, a z kolei w centralnej części jeziora, zwanej popularnie "Szarzawą", są dwie wyspy o łącznej powierzchni nieco ponad 4 ha.

Brzegi jeziora tworzą liczne skarpy porośnięte lasem liściastym, głównie wiekowymi bukami. Na jednym z takich pagórków znajdujących się w północno-wschodniej części Bytynia istniało grodzisko słowiańskie. Wykopaliska ujawniły szczątki po palisadzie i drewnianych budowlach, a także elementy ceramiki z XII w. Otoczenie jeziora stanowi od kilkunastu lat rezerwat krajobrazowy, gdzie spotkać można wszystkie gatunki zwierząt tu żyjących, a wśród nich m. in.: żubry, jelenie, a nad brzegami liczne kolonie bobrów, wydr, kormoranów, a także okazy orła bielika, orlika krzykliwego, puchacza, żółwia błotnego i wiele innych.

Bogatą roślinność brzegową stanowią również gatunki będące pod ścisłą ochroną: rosiczka okrągłolistna, bagno zwyczajne, grzybień biały, grążel żółty, wełnianka alpejska oraz unikatowe gatunki mchów. Pod wodą rozciągają się liczne łąki porośnięte rdestnicą przeszytą i połyskującą oraz moczarką i wywłócznikiem.

W tak doskonałych warunkach żyją tu praktycznie wszystkie gatunki ryb. Dobrze natlenione głębie zasiedlane są przez sieję i sielawę. Występują tam ponadto: węgorze, szczupaki, okonie, leszcze, miętusy, liny. Prawie regułą jest łowienie płoci powyżej 0,5 kg, a także dużo większych. Łowić wolno jednak tylko z brzegu na wyznaczonych odcinkach, ale są one na tyle atrakcyjne, iż warto się tu wybrać z wędką i namiotem. Można również korzystać z zagubionych w lesie, usytuowanych nad brzegami Bytynia ośrodków w Drzewoszewie, Nakielnie i stanicy harcerskiej w Próchnówku. Również w porozumieniu z gospodarzami wsi: Bytyń, Próchnowo, Jabłonkowo, Nakielno, Marcinkowice, Jamienko można skorzystać z ich domostw oraz stworzyć tam bazę wypadową dla swojej rodziny do odpoczynku i wędkarskich wypraw.

Jezioro Bytyń stanowi też ważny fragment szlaku kajakowego, który bierze swój początek w Wałczu na jeziorze Raduń. Uciążliwość stanowi przeniesienie kajaka w Strącznie z tego właśnie jeziora do jeziora Mielno. Stąd z kolei ciekami wodnymi oraz poprzez jeziora Smolno Duże, Smolno Małe i Sumile docieramy właśnie do Bytynia.

W Drzewoszewie znajduje się przystań żeglarska i centralny punkt organizacji regat żeglarskich.

Jezioro Tuczno, zwane również Młyńskim, jest najniżej położonym zbiornikiem na rzece Runicy. W kierunku północno-wschodnim od zbiornika rozciągają się zabudowania miasta Tuczno. Nad jeziorem usytuowany jest jeden ośrodek wczasowy, stanica harcerska oraz dwa pola namiotowe. Powierzchnia ogólna jeziora wynosi -135,18 ha, z czego lustra wody -129,03 ha, długość - 2450 m, szerokość - 775 m, średnia szerokość - 526 m, długość obrzeża - 6050 m, maksymalna głębokość - 20,2 m, średnia głębokość - 9,2 m.

Zbiornik ma kształt wydłużony w kierunku wschód - zachód. Strefa litoralna jest słabo wykształcona. Większy pas roślinności przybrzeżnej występuje przy dopływie i odpływie Runicy. W tych miejscach brzegi jeziora przechodzą w podmokłe łąki, prawie całe obrzeża zbiornika są zabagnione. Jest to wynikiem licznych wysięków zboczowych oraz drobnych cieków.

W bezpośrednim otoczeniu zbiornika dominują lasy. Pod względem rybackim jezioro Tuczno zalicza się do typu sielawowego. Łowi się tu: okonie, szczupaki, węgorze, karpie, liny, płocie, no i oczywiście sielawę. Dno zbiornika jest bardzo urozmaicone: od ponad 20-metrowych zagłębień do podwodnych górek znajdujących się na 2-3 metrach głębokości. Miejsca te są doskonałymi łowiskami zwłaszcza ryb drapieżnych. Blisko kilogramowe okazy okoni nie należą do rzadkości. Wody jeziora zaliczane są do II klasy czystości. Użytkownikiem jeziora jest Zakład Rybacki Spółka Jawna Wałcz.

Jezioro Trzebiń, zwane również Trzebińskie albo Rakowiec, jest zbiornikiem polodowcowym, typu rynnowego. Posiada linię brzegową słabo rozwiniętą. Powierzchnia ogólna - 23,86 ha, długość -1000 m, szerokość - 300 m, średnia szerokość - 239 m, długość obrzeża - 2250 m. Trzebiń jest zbiornikiem głębokim, miejscami do 19,1 m, głębokość średnia -11,1 m. Dno zbiornika jest dość słabo rozwinięte. Jest to rynna o regularnym przejściu kolejnych izobat.

Głęboczek znajduje się w centralnym punkcie i zajmuje powierzchnię około 5 ha. Otoczenie jeziora stanowią lasy iglaste i nieużytki. Akwen jest ubogi pod względem florystycznym. Roślinność wynurzona występuje wąskim pasmem w części wschodniej zbiornika, zanurzona zaś w literału południowym i północnym. Trzebiń jest zbiornikiem typu leszczowego. Oprócz leszcza występuje tam: szczupak, okoń, karp, karaś, trafia się także węgorz.

Użytkownikiem jeziora jest Polski Związek Wędkarski, który od lat prowadzi systematyczne jego zarybianie. Wpuszczono tam karasia, szczupaka, karpia i amura oraz narybek węgorza. Dojazd do zbiornika jest bardzo dogodny: najpierw około 5 km szosą Człopa - Wieleń do wsi Trzebiń, a następnie krótkim odcinkiem duktu leśnego. Woda w zbiorniku jest czysta i dość przejrzysta. Do akwenu nie wpływają żadne ścieki.

Jezioro Szczuczarz, zwane również Zamieć, położone jest na północ od drogi Człopa - Dobiegniew w sąsiedztwie miejscowości Szczuczarz. Jego zachodnio-północne obrzeża dotykają terenów wchodzących w skład Drawieńskiego Parku Narodowego. Dojazd do akwenu bardzo dogodny, szosą Wałcz - Gorzów.

Powierzchnia ogólna zbiornika wynosi 149,13 ha, w tym lustra wody -136,13 ha; długość - 3025 m, szerokość maksymalna - 1750 m, zaś średnia -500 m, długość obrzeża -10.625 m, głębokość maksymalna -17,4 m, zaś średnia - 6,3 m. Jezioro swym kształtem przypomina monstrualnej wielkości ptaka z rozłożonymi do lotu skrzydłami.

Jego linia brzegowa jest bardzo urozmaicona, nieregularna. Największa szerokość (,,skrzydła") znajduje się w części północno-zachodniej, wydłużenie zaś w południowo-wschodniej. Cały zaś akwen położony jest w kierunku północno-południowym. Równie zróżnicowane są tereny wokół jeziora. Zalesione są one drzewami liściastymi i iglastymi.

Drzewa i krzewy miejscami wdzierają się w toń wody, tworząc maleńkie półwysepki i wysepki. Roślinność wodna jest słabo rozwinięta. Reprezentują ją: trzcina pospolita, sitowie, skrzyp, moczarka kanadyjska, grążel żółty i grzybień biały. Dno zbiornika jest głównie twarde: piaszczyste oraz piaszczysto-żwirowe i bardzo urozmaicone. Wypłycenia ciągną się miejscami po kilkadziesiąt metrów, bywa, że kończą się one gwałtownym skokiem ławicy, innym razem opadają łagodnie w głąb.

Są również rejony, gdzie brzeg urywa się nagle. Na całym akwenie dość licznie występują podwodne górki i półki. Jest też duża, o powierzchni Jednego hektara, wyspa -całkowicie niezagospodarowana. Porasta ją piękny lasek. W jego poszyciu biolodzy trafili na unikalne gatunki roślin, żyje tam również wiele gatunków ptactwa wodnego. Jezioro odwadnia niewielki ciek, poprzez który Szczuczarz łączy się z jeziorem Przesieki II. Przy odpływie wykształciło się trzęsawisko.

Pod względem rybackim jezioro zakwalifikowano do typu leszczowego. Występują tam wszystkie gatunki ryb spotykane w wodach Pomorza Zachodniego. Odławia się duże ilości: sielawy, węgorza, szczupaka, leszcza, płoci. W zacisznych zatoczkach można trafić na okazy karpi i linów.

Stan sanitarny jeziora Szczuczarz nie budzi żadnych zastrzeżeń ani wiosną, ani latem. Nie wpływają doń żadne ścieki. Woda jest przejrzysta o lekko zielonkawym zabarwieniu. Jezioro nie jest zagospodarowane dla potrzeb turystyki i rekreacji. Na południowym brzegu usytuowane jest jedynie, pozbawione urządzeń sanitarnych, pole namiotowe.

Jezioro Raduń jest zbiornikiem rynnowym położonym na kierunku południowy zachód - północny wschód. Zlewnie jeziora w 45 proc. zajmują lasy, ponad 30 proc. grunty orne, a resztę stanowią: zabudowania Wałcza, Strączna, a także łąki, nieużytki i ogrody. Nad samym jeziorem usytuowany jest Centralny Ośrodek Sportu, Miejski Ośrodek Sportu i Rekreacji, znajdują się kąpieliska oraz pola namiotowe.

Idąc od Wałcza promenadą ku Bukowinie dochodzimy do najwęższego przesmyku jeziora, przez który przerzucony jest metalowy most (kiedyś był drewniany) zwany Kłosowskim Mostem. Łączy on brzeg południowy z północnym. Wędkowanie oraz prowadzenie gospodarki rybackiej jest utrudnione ze względu na zamontowane boje wyznaczające trasy wioślarskie oraz inne urządzenia.

Chcąc spokojnie powędkować, należy schronić się w liczne na tym jeziorze zatoczki. Powierzchnia ogólna zbiornika wynosi 227,10 ha, długość - 6050 m, maksymalna szerokość - 670 m, średnia szerokość - 365 m, długość obrzeża ponad 19 000 m, głębokość maksymalna - 25,6 m, średnia 10,4 m. Jezioro przede wszystkim po stronie północnej otaczają lasy liściaste (bukowe).

Brzegi są dostępne prawie na całej długości. Wędkowanie ułatwiają również liczne pomosty i kładki. Użytkownikiem akwenu jest Polski Związek Wędkarski. Rybami dość licznie występującymi są: sandacz, węgorz, leszcz, szczupak, płoć, okoń, karp i lin oraz pochodzący z zarybień sum. Trafiają się już 6-, 7-kilogramo-we sztuki z tego gatunku.

Jezioro Ostrowiec Wielki, zwane również Klubowe albo Ostrowieckie Wielkie, położone jest w pobliżu wsi Ostrowiec. Dojazd do zbiornika jest bardzo łatwy. Fragment jego południowo-wschodniego brzegu oddalony jest od szosy Wałcz - Ostrowiec zaledwie o kilkadziesiąt metrów. Jadąc do tego miejsca, około 500 metrów dalej, docieramy do pierwszych zabudowań wsi, po których minięciu można skręcić w lewo i drogą, na której skraju znajduje się niewielki, prywatny tartak, docieramy do części północno-wschodniego brzegu. W tym miejscu jest on bardzo dogodny do rozbicia namiotów.

Jest tu także mała "dzika" plaża. Chętnych do kąpieli latem jest bardzo wielu. Woda w jeziorze nie jest skażona ściekami bytowymi. Powierzchnia ogólna jeziora -18,69 ha, w tym lustra wody -13,13 ha, długość - 840 m, szerokość - 520 m, średnia szerokość - 310 m, długość linii brzegowej - 2920 m, głębokość maksymalna - 7,4 m, zaś średnia - 4 m. Zbiornik jest akwenem o nieregularnym kształcie, położonym w kierunku południowo-zachodnim, jego linia brzegowa jest dobrze rozwinięta. Jezioro posiada cztery atrakcyjne zatoczki. Dość bogato urozmaicone jest również dno.

W części północno-wschodniej występuje 7,4-metrowy głęboczek. Podłoże w zbiorniku w 75 procentach jest muliste, w pozostałej zaś części piaszczyste. Brzegi jeziora w zasadzie są płaskie, jedynie od strony zachodniej przechodzą w łagodne zbocza porośnięte lasem mieszanym. Po wschodniej stronie znajdują się zakrzewione nieużytki. Jezioro jest korzystnie położone. Liczne kładki i stanowiska wędkarskie umożliwiają połowy z brzegu.

Powierzchnia zajęta przez roślinność naczyniową zajmuje około 2 ha. Z tego około 60 procent stanowi roślinność wynurzona. Oczerety występują na około 88 proc. długości linii brzegowej. Są to: trzcina pospolita, pałka wąskolistna oraz niewielkie skupiska sitowia jeziornego. Przy brzegu południowo-wschodnim obok trzciny występują znaczne ilości skrzypu bagiennego oraz mniej liczne, lecz zwarte kępy tataraku zwyczajnego. Roślinność zanurzona zajmuje około 1 ha lustra wodnego.

Jezioro Ostrowiec Wielki jest zbiornikiem typu linowo-szczupakowego z wyraźnie zaznaczonymi cechami zbiorników leszczowych. Obok wymienionych gatunków występują również: płoć, węgorz, wzdręga, okoń oraz karp, amur i sum. Te ostatnie gatunki pochodzą z częstych zarybień. Na jeziorze tym łowiono około dziesięciokilogramowe szczupaki oraz kilkunastokilogramowe karpie. Obecnie coraz częściej trafiają się pięciosześcio-kilogramowe sumy. Użytkownikiem jeziora jest Polski Związek Wędkarski. Na akwenie obowiązuje zakaz łowienia ryb ze środków pływających.

Jezioro Orle Wielkie położone jest około 2,5 km na południowy za-chów od wsi Orla oraz około 3 km w kierunku północno-zachodnim od Łowicza Wałeckiego. Dojazd do akwenu jest bardzo dogodny. Najpierw jedziemy około 5 km lokalną drogą Mirosławiec - Orla, następnie skręcamy w lewo i jedziemy jeszcze kilometr drogą leśną, do samego jeziora.

Orle Wielkie jest zbiornikiem polodowcowym o kształcie nieregularnym. Położone jest w kierunku wschodnio-zachodnim. Okalające je tereny to dość strome zbocza porośnięte lasem mieszanym o przewadze drzew liściastych. Od strony południowo-wschodniej przylega do jeziora podmokła łąka, przez którą przepływa niewielki ciek. Powierzchnia jeziora wynosi - 27,15 ha, długość - 1100 m, szerokość maksymalna - 410 m, szerokość średnia - 292 m, długość obrzeża - 2929 m, głębokość maksymalna - 25 m, zaś średnia - 3 m. Wskaźnik głębokości -0,12 m dowodzi, że dno w tym akwenie ma bardzo zróżnicowaną rzeźbę. Czasami o wręcz zaskakującej konfiguracji.

W wielu miejscach znajdują się głębokie "studnie" o niemal pionowych ścianach. Średnice ich natomiast są niewielkie, wynoszą od kilku do kilkunastu metrów. Środkiem jeziora przechodzi głęboki rów, kilkunastometrowej szerokości. Podobnie jak dno urozmaicona jest linia brzegowa jeziora, posiada ono kilka atrakcyjnych zatok, co stwarza doskonałe warunki do rozwoju różnych gatunków ryb. Toń Orlego Wielkiego ma jasnozielony odcień, jego wody zaliczane są do l klasy czystości. Akwen zasobny jest w roślinność. Pas trzcin i oczeretów znajduje się na ponad 80 proc. linii brzegowej. Występuje tam: trzcina pospolita, pałka wąskolistna i sitowie jeziorne.

Roślinność wynurzona nie tworzy wyraźnej strefy, lecz występuje przeważnie w zewnętrznych pasmach oczeretów. Reprezentowana jest głównie przez grążel żółty i grzybień biały. Roślinność zanurzona występuje głównie na wypłyceniach zbiornika. Jest to moczarka kanadyjska oraz rdestnice. Jezioro pod względem rybackim zaliczane jest do typu leszczowego. Występują tam: szczupak, lin, węgorz, karp, leszcz oraz sum. Ten ostatni jest autochtoniczny, a więc również bardzo duży oraz z ostatnich zarybień. Akwen ten zarybiany był systematycznie karpiem, amurem, szczupakiem, linem i innymi rybami. W obrębie zbiornika oraz w znacznej od niego odległości nie ma żadnych zabudowań.

Akwen ten jest więc oazą ciszy i przyjemnego, często bardzo skutecznego wędkowania. Użytkownikiem jeziora jest Polski Związek Wędkarski.

Jezioro Nieradż zwane jest również Nieradzim Wielki, Nieradż Wielki, Nieradż Duży. Zbiornik ma kształt nieregularny, położony jest w kierunku północno-wschodnim. Okalają go tereny głównie bagienne. Dostęp do brzegów jest utrudniony. Najlepiej wędkować jest w nim z łodzi. Brzegi prawie w całości porośnięte są trzciną i sitowiem. Wód jeziora nie zasilają żadne cieki. Brak jest źródeł poważniejszych zanieczyszczeń.

Zlewnię akwenu stanowią przede wszystkim lasy mieszane, które porastają dość znaczne wzniesienia. Powierzchnia ogólna jeziora wynosi - 24,3 ha, w tym lustra wody -20,41 ha, długość - 850 m, szerokość maksymalna - 475 m, zaś średnia -287 m, długość obrzeża - 2000 m. Głębokość maksymalna - 10,6 m, zaś średnia - 4,9 m. Jezioro pod względem rybackim jest typu leszczowego. Najliczniej występują w nim: węgorz, sieja, szczupak, lin, okoń, płoć.

W rejonie Nieradzia, niemal w jego sąsiedztwie, znajdują się jeszcze cztery inne jeziora typu wytopiskowego: Nieradź Mały (PZW), Nieradzimek (PZW), Sądowo Wielkie (PZW), Okoninko (dzierżawca indywidualny). Jezioro Nieradź użytkowane jest przez Zakład Rybacki Spółka Jawna w Wałczu.

Jezioro Łabędzie, zwane również łabędzkie albo Głębokie, ma kształt wydłużony, usytuowane jest w kierunku wschód - zachód. Dojechać tam można duktem leśnym od drogi Witankowo - Ostrowiec. W kierunku południowo-wschodnim od zbiornika usytuowana jest niewielka wieś Czapla. Do jeziora dojechać można także od szosy Wałcz - Ostrowiec. W Ostrowcu z szosy tej trzeba skręcić w prawo i najpierw drogą polną, a następnie duktem leśnym jechać w kierunku południowo-wschodnim, do miejsca wyznaczonego na parking, niedaleko jeziora.

Powierzchnia ogólna jeziora - 16,73 ha, długość - 840 m, szerokość maksymalna - 200 m, szerokość średnia - 181 m, długość obrzeża - 1880 m. Głębokość maksymalna - 20,8 m, głębokość średnia -10 m. Obrzeża przechodzą w strome zbocza porośnięte lasem z drzewostanem mieszanym. Wody jeziora są czyste, w przeważającej części całkowicie wolne od wodorostów.

Część zachodnia jest głębsza, o ostrym stoku ławicy. W centralnej jej części znajduje się głęboczek do 20,8 m. Część wschodnia jest płytsza. Miejscami ławica opada tu dość łagodnie (zwłaszcza po stronie południowo-wschodniej i wschodniej). W tym rejonie zbiornika znajdują się dwa głęboczki. Jeden położony w części wschodniej, mocno wydłużony, jest obszarowo dość znaczny, a głębokość maksymalna dochodzi w nim do 15,1 m. Nieco na północny zachód od niego znajduje się drugi, o niewielkiej średnicy głęboczek. Obniżenie dna dochodzi tam także do 15,1 m. Zbiornik ma więc bardzo urozmaiconą rzeźbę dna, które w większości jest piaszczyste i tylko na wypłyceniach pokryte cienką warstwą mułu. Linia brzegowa akwenu jest jednak słabo rozwinięta.

Zbiornik jest dość ubogi florystycznie. Bardzo atrakcyjny pod względem wędkarskim. Występują tu: lin, szczupak, okoń, leszcz, płoć, karp i amur - te dwa ostatnie gatunki pochodzą głównie z częstych zarybień. Akwen zarybiano ponadto sielawą, sieją, węgorzem, szczupakiem, linem.
Użytkownikiem akwenu jest Polski Związek Wędkarski.

Jezioro Kosiakowo jest zbiornikiem owalnym, wydłużonym w kierunku północno-zachodnim. Obrzeża akwenu są płaskie, łagodnie przechodzą w łąki, grunty orne i nieużytki. Wschodni brzeg porośnięty jest trzciną i sitowiem. Większa część dna zbiornika w okresach letnich pokryta jest roślinnością miękką. Stwarza to dogodne warunki do życia ryb. Ogólna powierzchnia jeziora wynosi - 50,87 ha, w tym lustra wody -43,04 ha, długość - 1120 m, szerokość - 450 m, średnia szerokość - 358 m, długość obrzeża - 2750 m, średnia głębokość - 3 m.

Akwen połączony jest ciekiem z rzeką Korytnicą. Dojazd do zbiornika dogodny, drogą od ul. Sprzymierzonych w Mirosławcu. Jezioro pod względem rybackim zaliczane jest do typu szczupakowo-linowego. W drugiej połowie lat osiemdziesiątych systematycznie zarybiane było tołpygą pstrą, która znalazła tam bardzo dobre warunki do rozwoju i uzyskuje duże przyrosty. Oprócz tołpygi w akwenie występują: węgorz, szczupak, lin, leszcz, płoć. Akwen jest atrakcyjny pod względem wędkarskim. W pobliżu nie ma żadnych zabudowań. W kierunku północnym od jeziora znajduje się Mirosławiec. Użytkownikiem jeziora jest Zakład Rybacki Spółka Jawna w Wałczu.

Jezioro Businowskie Duże, zwane również Businowo Duże położone jest na północny zachód od miejscowości Nadarzyce, w obrębie terenów wojskowych. Jest to najdalej wysunięty cypel gminy Wałcz, a obecnie także województwa zachodniopomorskiego. Akwen ten należy do wyjątkowo atrakcyjnych pod względem wędkarskim.

Dużą atrakcją są występujące na tym zbiorniku żeremia bobrowe oraz wydry. Spotkać tam można także kormorany, które w gospodarce rybackiej niestety są szkodnikami.

Powierzchnia ogólna jeziora wynosi 171,8 ha, w tym lustra wody -170,2 ha, długość - 3470 m, szerokość - 730 m, średnia szerokość - 386 m, długość obrzeża - 9800 m, głębokość maksymalna - 13,9 m, zaś średnia około 5 m. Akwen ma kształt wydłużony. Położony jest w kierunku południowo-wschodnim. Linia brzegowa jest bogato urozmaicona. Tworzy liczne zatoczki. Brzegi są płaskie, porośnięte na ogół szerokim pasmem roślinności wynurzonej. Miejscami (po stronie północnej) wynosi on około 50 m. Wśród roślinności wynurzonej dominują: trzcina pospolita, mniej jest pałki wąskolistnej, płatami, często rozległymi, porasta oczeret jeziorny.

Blisko 90 proc. zlewni jeziora stanowią lasy. Resztę zajmują byłe tereny rolnicze o najsłabszej bonitacji. W rejonie jeziora sporo jest także bagnisk, podmokłych nieużytków, torfowisk i młaków - miejscami zupełnie niedostępnych. Ongiś tereny te wchodziły w system obronny Wału Pomorskiego, obecnie stanowią rejon ćwiczebny dla wojska. W niewielkim stopniu wykorzystywane są obecnie rekreacyjnie i krajoznawcze. Presja wędkarska na Jezioro Businowskie Duże jest znaczna.

Jezioro pod względem rybackim jest typu linowo-szczupakowego. Występuje tam duży lin, szczupak, leszcz, płoć, okoń, sandacz, węgorz. Dojazd drogą Nadarzyce - Iłowiec. W kierunku południowo-zachodnim leży wieś Rudki. Użytkownikiem jeziora jest Zakład Rybacki w Złotowie należący do Grzegorza Ciosańskiego.